zaterdag 12 september 2009

Verantwoordelijkheid voor vertrouwen


een heel dierbaar iemand schreef me een tijdje geleden een brief. Met daarin de zinnen: 'Vertrouwen... je kan het geven en je kan het krijgen. Hebben geven en krijgen iets met elkaar te maken? Ben je als gever ook verantwoordelijk voor wat diegene ermee doet die het van je krijgt? Lastige vragen zijn dat'. En ik vond het lastige vragen. In het begin wilde ik er niet over nadenken, maar de brief hangt nog steeds in de keuken... Intrigerende vragen die me nu bezighouden. Volgens mij ben je wel verantwoordelijk als je vertrouwen geeft. Niet om te controleren en je hebt niet dezelfde verantwoordelijkheid als de ontvanger. Ik praat de laatste tijd veel over kaders aangeven, de regie voeren en vind het tegelijkertijd ingewikkeld wat dat dan is. Erover praten, vragen stellen, de dialoog aangaan is wat ik kan bedenken. In mijn eigen gedachten is het vaak nog alles of niets; je geeft vertrouwen of niet. Ondertussen begin ik me te beseffen dat er nog een wereld tussen zit. In bedrijven wordt nu gesproken over blauwe en gele gedeelten. Het blauwe deel is 20ste eeuws. Daar waar geen fouten mogen worden gemaakt, het voorspelbaar is wat er gebeurt. In het gele deel komt vertrouwen om de hoek kijken; hier wordt innovatief gewerkt, flexibel en wordt bovenal gebruik gemaakt van ons menselijke vermogens (met dank aan Roland Hameeteman). In ons prive-leven werkt het wellicht ook zo. Ik weet dat nog niet zo goed. Moeten we de privezaken die voorspelbaar zijn en waar geen fouten moeten worden gemaakt, veel meer controleren? Wat zou dat dan kunnen zijn? het boeken van je vakantie, het checken van het huiswerk, het overmaken van je rekeningen? En de rest laat je veel meer vrij. Of zit daar ook nog een blauw randje aan? Ik denk dat het ook met risico te maken heeft. Als iets grote risico's in zich draagt, dan is het goed om een open discussie daarover aan te blijven gaan. Als ouders en kinderen met elkaar blijven praten over dingen die noet goed gaan, of neigen niet goed te gaan, dan is er volgens mij een wereld gewonnen. Zwijgen, vluchten, negeren zijn geen opties om vertrouwen te krijgen en te houden. Daarvoor zijn we verantwoordelijk; de dingen die belangrijk zijn en wellicht risicovol op tafel te krijgen. En te houden.

Geen opmerkingen: