Eindejaarsblog

We hadden als VIStrainingen een mooi jaar. Mooie omzet, bescheiden winst, grote nieuwe opdrachtgevers, prachtige trajecten en de samenwerking met Berckeley Square liep meer dan geweldig. Ons kantoor werd verbouwd tot een nieuwe plek die inspireert en verbindt, we kregen en krijgen nieuwe geweldige mensen erbij en we hebben met pijn in ons hart afscheid genomen van andere geweldige mensen. En zij van ons.

Er waren ook genoeg schaduwkanten. We verloren opdrachten, we liepen tegen intern gedoe aan, de verbouwing werd niet goed gemanaged (door ‘moi’) en de balans werk/privé was erg scheef. Persoonlijk was het zeker niet een geweldig jaar. Mijn geweldige, grappige vader overleed in het voorjaar, ik werkte overall te hard, thuis was het pittig door een lastige relatie met mijn ex en ik verwaarloosde weer een jaar mijn geweldige vrienden (die alleen al geweldig zijn omdat ze het met me uithouden).

Ik geloof steeds meer dat er geen zon is zonder schaduw en tegelijkertijd blijf ik het lastig vinden om dit beide te uiten. Ik, maar ik denk meer mensen, ben gewend geraakt aan het melden dat alles goed gaat. Ik laat op FB geweldige foto’s zien van mijn blije kinderen en maak er geen een van de avonden dat ik onder een dekentje alleen hard aan het werk ben. Ik bedank een opdrachtgever voor de feedback bij het verliezen van een grote opdracht, terwijl ik boos ben en het oneerlijk vind en eigenlijk wil zeggen dat ze erin kunnen zakken (ik ben geen goede verliezerJ). Iedereen meldt in onze branche groei en nieuwe plannen terwijl we weten dat er grote overnames worden gedaan en grote namen in zwaar weer zitten. En ook ik begin dit blog met de successen.

Het fascineert me wel. Er lijkt veel meer ruimte te komen voor kwetsbaarheid en tegelijkertijd is er een tendens om vooral te laten zien dat het goed gaat. Ik word er vaak moe van. Overal waar ik kijk, zie ik gelukkige mensen die stralen. Zelfs de wat zware acteur Jack Wouterse uit de Jumbo reclame die met een pizza eenzaam naar huis loopt, wordt binnengehaald door een kamer vol vrienden en zelfs 2 gourmetpannetjes. Ik ben maar wat jaloers op hem… Alles wat ik doe, doet iemand anders ergens beter. En natuurlijk weet ik dat dit niet waar is. Als ik in gesprek raak met collega’s, vrienden dan hoor ik natuurlijk dat iedereen met zijn eigen thema’s, keuzes en gekkigheden worstelt.

Kunnen we voor volgend jaar afspreken dat we ook dit meer delen? Dat we elkaar niet laten vallen als de ander vertelt dat het zwaar is, dat bedrijven durven te melden dat ze het moeilijk hebben? Want dat is de angst, denk ik: dat klanten weglopen, vrienden verdwijnen en relaties kapot gaan. Ik hoop dat we de zon-, en schaduwkanten juist gaan omarmen. Dat we elkaar meer vasthouden als we onze slechte momenten laten zien en dat we samen afspreken dat het leven meestal geweldig is, maar soms ook gewoon klote.

Ik wens jullie een 2015 waarin we groeien omdat we blijven staan als het zwaar is en stralen als het mooi is. En een jaar waarin we elkaar vasthouden…