We hadden als VIStrainingen een mooi jaar. Mooie omzet,
bescheiden winst, grote nieuwe opdrachtgevers, prachtige trajecten en de
samenwerking met Berckeley Square liep meer dan geweldig. Ons kantoor werd verbouwd
tot een nieuwe plek die inspireert en verbindt, we kregen en krijgen nieuwe
geweldige mensen erbij en we hebben met pijn in ons hart afscheid genomen van
andere geweldige mensen. En zij van ons.
Er waren ook genoeg schaduwkanten. We verloren opdrachten,
we liepen tegen intern gedoe aan, de verbouwing werd niet goed gemanaged (door ‘moi’)
en de balans werk/privé was erg scheef. Persoonlijk was het zeker niet een
geweldig jaar. Mijn geweldige, grappige vader overleed in het voorjaar, ik
werkte overall te hard, thuis was het pittig door een lastige relatie met mijn
ex en ik verwaarloosde weer een jaar mijn geweldige vrienden (die alleen al geweldig
zijn omdat ze het met me uithouden).
Ik geloof steeds meer dat er geen zon is zonder schaduw en
tegelijkertijd blijf ik het lastig vinden om dit beide te uiten. Ik, maar ik
denk meer mensen, ben gewend geraakt aan het melden dat alles goed gaat. Ik
laat op FB geweldige foto’s zien van mijn blije kinderen en maak er geen een
van de avonden dat ik onder een dekentje alleen hard aan het werk ben. Ik
bedank een opdrachtgever voor de feedback bij het verliezen van een grote
opdracht, terwijl ik boos ben en het oneerlijk vind en eigenlijk wil zeggen dat
ze erin kunnen zakken (ik ben geen goede verliezerJ). Iedereen meldt in onze
branche groei en nieuwe plannen terwijl we weten dat er grote overnames worden
gedaan en grote namen in zwaar weer zitten. En ook ik begin dit blog met de
successen.
Het fascineert me wel. Er lijkt veel meer ruimte te komen
voor kwetsbaarheid en tegelijkertijd is er een tendens om vooral te laten zien
dat het goed gaat. Ik word er vaak moe van. Overal waar ik kijk, zie ik
gelukkige mensen die stralen. Zelfs de wat zware acteur Jack Wouterse uit de Jumbo reclame die
met een pizza eenzaam naar huis loopt, wordt binnengehaald door een kamer vol vrienden
en zelfs 2 gourmetpannetjes. Ik ben maar wat jaloers op hem… Alles wat ik doe,
doet iemand anders ergens beter. En natuurlijk weet ik dat dit niet waar is.
Als ik in gesprek raak met collega’s, vrienden dan hoor ik natuurlijk dat
iedereen met zijn eigen thema’s, keuzes en gekkigheden worstelt.
Kunnen we voor volgend jaar afspreken dat we ook dit meer
delen? Dat we elkaar niet laten vallen als de ander vertelt dat het zwaar is,
dat bedrijven durven te melden dat ze het moeilijk hebben? Want dat is de
angst, denk ik: dat klanten weglopen, vrienden verdwijnen en relaties kapot
gaan. Ik hoop dat we de zon-, en schaduwkanten juist gaan omarmen. Dat we
elkaar meer vasthouden als we onze slechte momenten laten zien en dat we samen
afspreken dat het leven meestal geweldig is, maar soms ook gewoon klote.
3 opmerkingen:
Zo waar, mooi gezegd Tica
Erg goed voorstel. Mooie blog Tica!
Goed lijderschap... daar valt ook nog een hoop te leren en te winnen.
Een reactie posten