'Er is zoveel buitenkant, dat je de binnenkant niet ziet'. Mooie zinnen uit een liedje van Stef Bos. Grappig, omdat ik ze hoorde uit de mond van mijn 2 gasten van 2 en 4 jaar! Hadden ze opgevangen in de auto van papa. Maar ze blijven hangen in mijn hoofd. Ik heb de afgelopen maanden overleefd op mijn buitenkant. Ik heb al mijn imago's en afweermechanismen gebruikt om te overleven. Nu voelt het weer dat het tijd wordt om de binnenkant meer te laten zien. En oh, wat is dat moeilijk. Hoe vaak merk ik niet dat ik niet doe en zeg wat ik zou willen. Er een muur van overtuigingen, gedachten omheen zit die ervoor zorgen dat de buitenkant er anders uitziet dan de binnenkant. En soms gebeurt het dat iemand ineens dwars door je muren breekt. 'Hoe is het met je hart?' vroeg iemand (dank je wel, John) me ineens een tijd geleden. En die zin brak dwars door al mijn stoere muren heen. Ik stamelde dat het goed was en had eigenlijk geen antwoord. 'Hoe is het met je hart?' blijft mijn signaal om bij mezelf nu te blijven. En vaak is het niet goed met mijn hart, moet ik toegeven. En nu nog dat serieus nemen, in plaats van doorgaan, stoer zijn, en dus niet transparant zijn. Vooral bij nieuwe mensen vind ik (mijn overtuigingen dus) dat dit niet kan. Maar ik denk dat het ook voor mij meer dan tijd is om mijn binnenkant meer in overeenstemming te laten zijn met mijn buitenkant. Zeggen wat ik denk, doen wat ik wil. Poeh, ik krijg het er nu al warm van. En vragen wat ik wil weten van anderen. 'Hoe is het met je hart?' dus...
1 opmerking:
Succes! Ik ben benieuwd naar je ervaringen :)
Een reactie posten