Nieuw, dienend, faciliterend leiderschap is hot en dat is mooi. Maar wat is het nu? Daar is volgens mij veel vraag naar. We praten er veel over en vinden dat het tijd ervoor is. Maar voor wat dan? Ik wil de komende tijd gewoon maar vertellen hoe ik het aanpak binnen ons bedrijf. Ben ik dan een voorbeeld van een nieuwe leider? Dat weet ik niet, maar door te schrijven wat ik doe, hoop ik te horen of dat zo is en of het inspireert. Ben benieuwd!
Wat doe ik dan? Een eerste voorbeeld. Bij ons nemen we alle beslissingen met z'n allen. Met z'n allen betekent bij ons met zijn achten. Mijn rol in overleggen is geen andere dan die van de anderen. Wel ben ik degene die het langst bij het bedrijf zit en soms kan ik dus uitleggen wat ooit het idee achter een afspraak was of wat er door de jaren heen is gebeurd. Ik hou dus zeker niet altijd mijn mond. Wel let ik op of iedereen het er echt mee eens is of in ieder geval niet hartgrondig mee oneens. Ik moedig anderen aan, maak grapjes (vind ik zelf), geef complimenten, zorg dat spanningen worden uitgesproken, breng structuur aan, wijk ervan af. En terwijl ik dit opschrijf, besef ik me goed dat de anderen dit ook allemaal doen. Sommige doen dingen beter en anderen weer andere dingen beter. De clue is dus dat ik niets anders doe dan de anderen. Dat is ook het enige waar ik streng op ben; als ik voel dat er een appel op me wordt gedaan omdat ik bijvoorbeeld eigenaar ben, dan vind ik het belangrijk om die discussie aan te gaan waarom dat belangrijk is. Ik blijf dus weg van het nemen van beslissingen puur 'omdat je de eigenaar bent'.
Het andere waar ik zelf streng op ben is dat we in discussies ons niet teveel bezighouden met 'omdat dit zo wordt gedaan', 'dit doen andere bedrijven ook' en vergelijkbare argumenten. Natuurlijk kunnen we af en toe kijken en leren van andere bedrijven, maar ik vind het belangrijker dat we zelf blijven nadenken wat wij willen. Het is immers ons bedrijf en we kunnen ervan maken wat we willen. Het onderliggende gevoel daarbij bij mij is altijd dat er verschrikkelijk goede, verantwoordelijke, leuke mensen werken bij VIStrainingen. Ik hoef dus nooit te twijfelen aan hun inzet en verantwoordelijkheidsgevoel. En dat doe ik dus ook niet, nooit. Dat is mijn basishouding!
Wat doe ik dan? Een eerste voorbeeld. Bij ons nemen we alle beslissingen met z'n allen. Met z'n allen betekent bij ons met zijn achten. Mijn rol in overleggen is geen andere dan die van de anderen. Wel ben ik degene die het langst bij het bedrijf zit en soms kan ik dus uitleggen wat ooit het idee achter een afspraak was of wat er door de jaren heen is gebeurd. Ik hou dus zeker niet altijd mijn mond. Wel let ik op of iedereen het er echt mee eens is of in ieder geval niet hartgrondig mee oneens. Ik moedig anderen aan, maak grapjes (vind ik zelf), geef complimenten, zorg dat spanningen worden uitgesproken, breng structuur aan, wijk ervan af. En terwijl ik dit opschrijf, besef ik me goed dat de anderen dit ook allemaal doen. Sommige doen dingen beter en anderen weer andere dingen beter. De clue is dus dat ik niets anders doe dan de anderen. Dat is ook het enige waar ik streng op ben; als ik voel dat er een appel op me wordt gedaan omdat ik bijvoorbeeld eigenaar ben, dan vind ik het belangrijk om die discussie aan te gaan waarom dat belangrijk is. Ik blijf dus weg van het nemen van beslissingen puur 'omdat je de eigenaar bent'.
Het andere waar ik zelf streng op ben is dat we in discussies ons niet teveel bezighouden met 'omdat dit zo wordt gedaan', 'dit doen andere bedrijven ook' en vergelijkbare argumenten. Natuurlijk kunnen we af en toe kijken en leren van andere bedrijven, maar ik vind het belangrijker dat we zelf blijven nadenken wat wij willen. Het is immers ons bedrijf en we kunnen ervan maken wat we willen. Het onderliggende gevoel daarbij bij mij is altijd dat er verschrikkelijk goede, verantwoordelijke, leuke mensen werken bij VIStrainingen. Ik hoef dus nooit te twijfelen aan hun inzet en verantwoordelijkheidsgevoel. En dat doe ik dus ook niet, nooit. Dat is mijn basishouding!
2 opmerkingen:
Wat me opvalt is dat de inneties heel goed zijn maar dat het nog veel moeite kost om zo te blijven werken met elkaar. Je noemt het woord streng bij eigenaarschap. Dat is op zich al beperkend. Blijkbaar zit het diep dat iemand eindverantwoordelijk is waardoor je eigen verantwoordelijkheid begrenst is. De organisatie waar ik werk is er niet klaar voor, het lijkt juist wel of we steeds minder met elkaar delen. Ook de politiek (mogelijk voorbeeld) heeft moeite met dit concept getuige de reactie op Irak rapport.
Bert Roosenboom
Om op gelijke voet met elkaar om te gaan vind ik een prima uitgangspunt. Om tot besluiten te komen kun je de slotfase ook omdraaien. Niet allemaal met elkaar eens (laten) zijn, maar rondvragen of er iemand is die er (zwaarwegend) bezwaar tegen heeft. Je stimuleert daarmee dat iemand gemakkelijker met zijn bezwaren kan komen in plaats van met de meerderheid meepraat.
Een reactie posten