Ik scoor hoog op ambitie, dat is een gemeten
feit. Of ik realistisch ben is maar de vraag. Laat staan of ik daar een goede
balans tussen aan kan brengen. Ik geloof wel met hart en ziel in leiderschap.
Ik geloof dat leiderschap leidt tot minder lijderschap en daarmee tot een
mooiere wereld. Zolang ik leef geloof ik daarmee ook in mogelijkheden, dat dingen
lukken als je maar je best doen. En dat je dat
dus moet doen: je best. En veel
dingen zijn goed gelukt, al zeg ik het zelf: een stichting die uitdagende,
grensverleggende vakanties organiseert voor jonge mensen met een lichamelijke
handicap, een bedrijf waar veel vertrouwen is, we deelnemers trainen om veel
leiderschap te laten zien door dat zelf zoveel mogelijk van te laten zien, twee
prachtige jongens, drie boeken, een huis vlakbij het strand, lieve vrienden en
een hoop surfplanken.
Er is ook veel niet gelukt, tot mijn stomme
verbazing. Hard werken bleek niet altijd genoeg. Leiderschap is niet zo
moeilijk als de zon schijnt, de economie bloeit en je jezelf goed voelt. Maar
vaak gaat het niet zo. Dan valt het weer tegen, breekt een crisis aan en heb je
een offday. Leiderschap gaat juist om die momenten, is me steeds duidelijker
geworden. Hou je dan je rug recht? Durf je dapper te zijn? Durf je dan jezelf
te laten zien, je eigen koers te blijven varen?
In 2010 ging het slecht met mijn bedrijf. Heel
slecht. De economie viel tegen en ingecalculeerde grote opdrachten bleven uit.
En ik had het niet goed gedaan de jaren ervoor. Financieel had ik mijn bedrijf
niet gezond gemaakt. Te weinig winst gedraaid en dus geen reserves opgebouwd om
de tegenvallers op te vangen. Het leidde ertoe dat ik vijf geweldige mensen
moest ontslaan. Het werd een zwarte zomer voor hen en voor mezelf.
Ik had net daarvoor een boek over vertrouwen en
transparantie geschreven en vond dus niet dat ik mooi weer moest spelen naar de
buitenwereld toe. Na overleg met mijn collega’s schreef ik over onze situatie
en bracht dat naar buiten via een blog en twitter. Ik vond het misschien wel
het spannendste wat ik ooit heb gedaan… De reacties waren overweldigend en erg
troostrijk. In die donkere dagen was het mooi om te ervaren dat kwetsbaarheid
en openheid tot mooie dingen leidden.
Het afgelopen jaar stond in het teken van mijn
nieuwe boek: ‘Nieuwe Leiders gevonden’ en al het werk daar omheen. Het werd me
steeds duidelijker dat van al het leiderschap dat ik in mijn werk liet zien, ik
nauwelijks een fractie daarvan mee naar huis nam. Daar hoopte ik teveel,
klaagde teveel, huilde teveel en liet ik me teveel meenemen in een situatie die
ik niet wilde. Het bizarre is dat ik dit pas zag, toen ik me sterk genoeg
voelde om los te laten. Wat ik moest loslaten was mijn ideaal: mijn droom van
een ‘normaal’ gezin. ‘Loslaten vergt vaak meer moed dan vasthouden’, las ik ergens in een
tweet van Jan Bommerez en die woorden bleven maar nagalmen in mijn hoofd. Nu,
een half jaar later, heb ik ze wel begrepen.
Ik
geloof dus nog steeds en misschien nog wel meer in leiderschap. Dat je veel in
eigen handen hebt en dat het gaat om om te gaan met wat er is. Niet teveel in
het verleden te blijven hangen en niet teveel hopen op dat wat komen gaat. Ik
surf graag en dat lukt alleen als ik gefocussed ben op de golf en me durf te
laten gaan.
Leiderschap
in organisaties gaat ook steeds meer om lef en jezelf laten zien. ‘Leiderschap
is de combinatie van kracht en kwetsbaarheid in hetzelfde moment’, zegt Raymon
Geurts in mijn boek. Natasja Bovee zegt daarin: ‘leiderschap gaat over jezelf
niet groter en kleiner maken dan je bent’. Mijn inschatting daarnaast is dat
leiderschap steeds minder wordt gekoppeld aan een functie, maar een belangrijke
attitude van de medewerker zelf wordt.
Leiderschap
in organisaties zorgt ervoor dat organisaties gaan overleven in deze
crisistijden. We zoeken mensen die hun best doen, gedreven, geïnspireerd zijn
en intrinsiek gemotiveerd zijn. We zoeken, kortom, leiders. Die leiders krijgen
we steeds meer als we hier ruimte aan geven, vertrouwen. De leiders die
leiderschap faciliteren in crisistijden, zijn dus de leiders waarnaar we op
zoek zijn. Geen egogedreven zenders, maar ‘gewoon’ aardige mensen die zelf veel
leiderschap laten zien en werken volgens de nieuwe 3 R’en: Richting geven,
Ruimte bieden en Resultaten boeken. Die genoeg visie hebben om een inspirerende,
avontuurlijke koers uit te zetten, het vermogen hebben (en genoeg
egobewustzijn) om dan de anderen zelf de weg ernaar toe te laten ontdekken en
het lef hebben om mensen aan te spreken op hun resultaten. Mensen die zichzelf
kennen en daarmee om kunnen gaan. Die excuses aanbieden als ze fouten maken en
applaus geven aan de mensen die dat verdienen. Die mensen zoeken we. En dat
zoeken we ook steeds meer in onszelf.
Ik
vind soms verrassend veel leiderschap in mezelf en soms verrassend weinig.
Leiderschap is misschien wel juist de combinatie van ambitie en realiteit.
Geloven in dat veel kan in deze wonderlijke wereld en tegelijkertijd het doen
met wat zich aandient. Ik ben dus zeker niet het rolmodel als het gaat om ten
alle tijde leiderschap laten zien. Ik ben wel het rolmodel als het gaat om het
werken aan, worstelen met, en bovenal geloven in leiderschap. En dit doorgeven
aan anderen. Zoals nu J.
Als je dit vindt, dan zou ik het heel fijn vinden als je op me stemt via: http://www.lofnextrolemodel.nl/members/ticapeeman/
Als je dit vindt, dan zou ik het heel fijn vinden als je op me stemt via: http://www.lofnextrolemodel.nl/members/ticapeeman/
2 opmerkingen:
Wat een actueel, mooi, eerlijk en authetieke blog. CHAPEAU Tica. Je verhaal klopt!
Tica's
Mooi dat je dit niet alleen deelt met de vissen maar ook met de grote wereld!!!!
groets,
collega Coen
Een reactie posten